Më kujtohet salla e madhe

e pështjellë nga muzgu.

Ish ditë e dritë nuk kishte.

Ndreq syzet e çirret

biri i derrshitësit nga Durrësi,

Helm derdh nga goja

e bija stërdhëmçe

e saraçit të Tiranës.

Zuska në krye të mbledhjes

me surratverdhin e Tropojës

dhe labin që përgjon në majë të gishtave.

Mikrot ulurasin për vigjilencën,

partinë, popullin, armiqtë!

Më kujtohe ti, Zana, e heshtur,

dhe shokët e tu që më dërgonin pusulla

për të më thënë se më ndodheshit pranë...

Më kujtohen sytë e tu bojëqielli,

të stërmadhuar e të përskuqur

që m'i drejtoje me dhëmshuri,

sikur të më thoje: duroji çakejt!

Më dhe zemër kur u thashë zuzarëve:

"Po më hidhni baltë,

po më poshtëroni.

Por unë prapë do të ngrihem,

Dhe atëherë do t'u vijë turp

kur të më vështroni!"

Të falemnderit, Zana,

më dhe siguri e zemër

kur deshën të më shqyenin çakejt.

Ti me shokët e tu

ishit një grusht njerëzish

midis një lukunie bishash të zeza!